26 oktober is het dan eindelijk zover.
Na exact 13 maanden komt de zaak voor.
Aan de ene kant het UWV.
Aan de andere kant een burger die probeert zijn recht te halen.
De basis: een langdurige ziekte (handicap) gevolgd door sportblessure in combinatie met een slijtage door het harde maar vooral intensieve werkgedrag.
De ziekte (handicap):
Een aangeboren afwijking van erfelijke aard.
Vroeger was dit iets waarover niet of nauwelijks werd gesproken. Tegenwoordig kom je terecht op speciaal onderwijs, zorgboerderijen, inrichtingen en als het een beetje tegen zit in een jeugdgevangenis omdat de overheid geen plaats meer voor je heeft. Een Wajong uitkering is je vooruitzicht en het begrip werken is wel heel erg ver weg.
PGB en de de vele organisaties die daar gebruik en/of misbruik van maken.
Gelukkig heb ik dit (van mijzelf) nooit meegemaakt.
Wel ging het moeilijk op school en op het werk had je soms een escalatie met het management.
Een hele enkele keer loopt zo’n escalatie uit op een ontslagaanvraag bij de rechtbank. De basis van zo’n ontslag is vaak een verstoorde arbeidsrelatie.
gelukkig is iemand met een handicap niet dom. hij weet donders goed wat er speelt en hoe hij de zaken aan moet pakken. helaas moest de werkgever in alle zaken het onderspit delven.
En zo heb ik na 4 ontslagzaken het 32 jaar weten vol te houden bij slechts één werkgever. De toedracht van deze zaken laat ik even achterwegen, net als de naam van het bedrijf waar ik 32 jaar dag en nacht gemiddeld 65 uur per week met veel plezier heb gewerkt.
Uiteindelijk heb ik het in 2011 moeten opgeven door nieuw management. Mijn laatste uitspraak: als hij dood neer valt dan stap ik over hem heen, was voor mij aanleiding om ieder zijn eigen weg te gaan.
met mij en ook na mij zijn er nog velen dezelfde weg ingeslagen en de betreffende manager heeft uiteindelijk ook de strijd opgegeven. Hierbij is hij wel wat geholpen. Jammer dat slechts één enkeling de sfeer zover onderuit kan halen.
In mijn 32 jaar heb ik één keer te maken gehad met een klant die niet helemaal tevreden was. je kunt je dan afvragen wie er fout is.
Mijn handicap (ziekte) ASS (autisme) met in het verleden de term Asperger.
Het vermoeden bestond allang. zeker omdat drie van mijn vier kinderen met dezelfde handicap door het leven gaan. Ik kan dus wel zeggen dat ik weet waarover ik het heb.
Kort geleden, mede door mijn conflict met het UWV heb ik mij laten onderzoeken door psychologen en een psychiater. Nu weet ik wat ik allang wist.
Maar nu heb ik dan ook eindelijk de officiële bevestiging.
In 2011 ben ik als zelfstandig ondernemer aan de slag gegaan. Een investering van ruim 2 ton aan het begin van een enorme crisis. Een overheid die niet echt meewerkt en voor je het weet ben je alles kwijt.
Zo ben je ontzettend rijk (een oprotpremie van € 175.000) en dan de WW gevolgd door een stukje ziektewet. en kort daarna een IOAW bijstandsuitkering.
Van € 55.000 bruto per jaar (bijna € 3.000 / maand netto naar max dagloon in de WW €1.725 / maand netto naar de ziektewet € 520 / week netto (incl. vakantiegeld) naar € 930 netto / maand in de bijstand (IOAW)
75%, 70%, mooi niet. wel zit er verschil tussen deze twee, dus niet echt duidelijk. Ja, knap als je dan nog fatsoenlijk rond kan komen. maar ja, met mij zijn er nog velen.
Autisme, Asperger, een verlies van een paar ton.
Deurwaarders zijn bij mij kind in huis. ook al moet ik eerlijk bekennen dat ik er bij mij thuis nog nooit één heb gezien. misschien komt dat wel omdat ik een paar jaar dakloos ben geweest.
Een foutje van het UWV en je hebt bijna een jaar volledig zonder inkomen gezeten. Ja u leest het goed, dit is Nederland. En als ze dan aan d deur komen om een bijdrage te vragen voor wat dan ook, dan staan ze je raar aan te kijken als je zegt: denk eerst eens aan de Nederlanders in hun eigen land.
Sport
Door al dit soort zaken krijg je uiteraard last van heel veel stress. Wat is er dan beter dan je in een sport te storten. In mijn situatie heb ik gekozen voor zwemmen omdat dat zo gezond is. Je kunt je lekker uitleven en alle energie er uitslaan op het water. helaas kent ook deze sport zijn grenzen en moet je alles met beleid doen. 30 km per week waarvan 10 km (400 baantjes op zondag) zonder onderbreking is echt teveel van het goede.
Pijn in de spieren? Ach waar hebben we het over, dat hoort er toch gewoon bij.
Helaas, kalk in de spieren van je schouders. Uiteindelijk een kleine operatie en een lange nasleep die nog lang niet over is.
Maar nu weer even terug naar het UWV, de verzekeringsartsen, De slager die zijn eigen vlees keurt. Vier stuks maar liefst in twee afzonderlijke zaken. Ze zijn ingehuurd, maar ze worden wel betaald door het orgaan dat ook de zieke burger moet betalen. Is dit eerlijk of speelt er enige vorm van belangenverstrengeling?
De uitspraak zal hier uiteindelijk bepalend zijn. Een uitspraak die ik u niet wil onthouden.
Het verweer:
De verzekeringsartsen zijn van mening dat ik mijn oude werk weer gewoon kan uitvoeren.
Mijn schouder was slechts een simpele slijmbeurs.
Helaas moet ik u melden dat ik mijn rechterhand moet gebruiken om mijn linkerarm omhoog te brengen.
Verder had ik eigenlijk vanaf mijn geboorte nooit hoeven te werken.
Het UWV heeft mijn sollicitatieplicht teruggebracht naar 0 omdat werken in mijn situatie onmogelijk was en een re-integratie vanuit de bijstand te Apeldoorn is om dezelfde reden afgeblazen.
Na een verhuizing naar Lelystad om medische en psychische reden is ook de bijstand (het werkbedrijf) van mening dat re-integratie een onmogelijke zaak is. Op eigen verzoek is er gesproken over een vrijwilligersbaan voor enkele uren op een dieren-ambulance. Maar ook hier mag ik de eerste zes maanden niet aan denken.
Dit is een korte uitleg van een burger uit Lelystad.
Uit zeer betrouwbare bronnen heb ik begrepen dat ik niet de enige ben die met hetzelfde probleem te kampen heeft. Wel weet ik dat slechts een handje vol de moeite neemt om dit soort zaken daadwerkelijk aan te vechten. Voor mij is het duidelijk, maar hoe denkt de rechter hier over.
Mijn opzet is om mijn procedure met u te delen zodat u daar ook de vruchten van kunt plukken.
Want laten we eerlijk zijn. Wie betaalt het UWV en waar komt een deel van de vergoeding vandaan? Juist, dat is de burger die zich jarenlang heeft ingezet als werknemer en al zijn werkzame jaren een enorme premie heeft betaalt. En nu keert de organisatie die u verplicht heeft gesteund zich tegen u. Ja meneer de verzekeringsarts, wij betalen uw salaris. en als wij niet ziek zijn dan bent u ook werkeloos. Mijn sollicitatie-eis zou zijn dat u eerst maar eens twee jaar rond moet komen van een bijstandsuitkering, het liefst met een beslaglegging van 10%. Dan weet u ook eens wat dat betekend.
Het liefst zou ik morgen weer beginnen met werken in een functie die ik wel aan kan. maar helaas ben ik daar te oud voor en wil niemand mij meer hebben.
Boven de vijftig ben je nu eenmaal afgeschreven.
Bovendien is de Stresssituatie waar je door het UWV in terecht komt ook niet echt positief voor een herstelproces. laat staan het vinden van een passende baan.
Wordt vervolgt